Ik werk als vakantiewerk op een kinderopvang, ik vond dat wel een goed idee aangezien ik kinderen graag heb en ook als leidster in scouts en turnkring met kinderen omging. Het begint ook leuk, het gaat onder andere om peuters en kleuters, ze zijn heel schattig en onschuldig. De kleinsten kunnen zelfs nog niet goed praten, ‘ojanje’ in plaats van ‘oranje’ zeggen ze dan, cute toch?

Maar na verloop van tijd veranderen die kleine bengels langzaam aan in kleine monstertjes. ‘Die heeft mij voojgestoken!’ ‘Die heeft mij geslagen!’ ‘Die speelt vals!’ ‘Ik ben gevallen op de gjond!’ Ik merk dat mijn taalgebruik langzaam aan in automatismen verandert: ‘Maar da’s toch niet zo erg, jij kan daar wel tegen.’ ‘Je mag andere kindjes geen pijn doen hé.’ ‘Moet ik er een kusje op geven?’

Die kleine bengeltjes doen dan op de kop toe nog in hun broek zodat je ze moet wassen en andere kleren aan moet doen. Hoewel je daarvoor nog expliciet gevraagd hebt ‘of iemand nog pipi moet doen?’

Boterhammen eten is ook steeds een uitdaging. In plaats van te eten, staren ze gewoon in het rond. Rechtzitten op hun achterste gaat heel moeilijk en je kan erop rekenen dat de kleinsten altijd het langst aan tafel zitten. Ze eten namelijk onnoemelijk traag.

Maar op het einde van de dag hebben ze de juf wel graag, want als zij naar huis gaat vragen de kinderen steevast: ‘Juf, waar ga jij naartoe?’ Ook durven ze wel eens zeggen: ‘Ik vind jou lief.’ , en als je dan antwoordt dat jij dat ook vindt, zeggen ze: ‘Maar ik vind jou áltijd lief.’

Misschien zijn die kleine bengels zo slecht nog niet…
Maar zelf aan kinderen beginnen zal nog niet voor binnenkort zijn.