Zes uur ’s avonds en je komt aan in een kale kamer met ongeveer tien stoelen.

De meerderheid van de stoelen is al bezet door personen die ofwel gefascineerd zijn door hun smartphone ofwel door het oude tijdschrift dat op hun schoot ligt.

Je hebt twee opties bij het binnengaan: je kan ‘goedenavond’ zeggen of je kan binnengaan zonder iets te zeggen, een kleine glimlach op je gezicht bij wijze van begroeting.

Je zoekt een plaatsje uit en neemt zelf een dergelijk oud tijdschrift.

De persoon naast je hoest in een regelmatig tempo, soms heel luid. De persoon aan de overkant snuit frequent zijn neus. Daarnaast is iemand in slaap gevallen en schuin daarover zit een persoon die om de twee minuten naar het toilet holt.

De wachtkamer van de dokter.

Bacteriën vliegen in het rond en het is de favoriete ontmoetingsplaats van virussen. Mede omdat die venijnige virusjes zowat twee uur de tijd hebben om hun ding te doen. Twee uur de tijd om van de ene zieke naar de andere te vliegen, veel moeite moeten ze niet doen want iedereen zit ongelooflijk dicht bij elkaar.

Het is koud. Er staat een raam open. Dit in een poging om al die ziektekiemen naar buiten te lokken.

Tevergeefs, denk ik.

Iedereen zwijgt.

Soms verdwijnt een persoon uit de kamer, alvorens wij allen hoopvol naar de deur hebben gekeken.

Twee uur de tijd hebben de virussen.

Iedereen wachtend op die verlossende woorden: ‘De volgende’